Ένα χωριό , ένας Κλήδωνας και...ελπίδες!
Κυριακή 24 Ιουνίου. Αν γυρίζαμε πίσω τους δείκτες θα βλέπαμε κοπέλες να ανυπομονούν να πάρουν το ριζικάρι τους , και νεαρούς να πηδούν πάνω απο τις φωτιές προσπαθώντας να εντυπωσιάσουν την κοπέλα που τους άρεσε. Μουσικές παντού , άνθρωποι όλων των ηλικιών μαζεμένοι στην πλατεία παρακολουθούσαν την πραγματοποίηση του εθίμου. Το προηγούμενο πρωί δύο ανύπαντρες Μαρίες , πήγαιναν σε ένα ανατολικό πηγάδι και γέμιζαν την στάμνα με νερό. Με νερό και όνειρα για το ταίρι τους. Πήγαιναν την στάμνα στην πλατεία , και η κάθε κοπέλα έβαζε ότι ήθελε μέσα με ένα σημάδι. Σφάλιζαν τον Κλήδωνα με ένα κόκκινο πανί , και τον άφηναν ένα βράδυ ολόκληρο σε μια ταράτσα , με σκοπό να διαβαστεί από την μοίρα. Το επόμενο βράδυ μαζεύονταν σε μια πλατεία , έπαιρνε η κάθε κοπέλα ό,τι είχε ρίξει , και κατά το έθιμο τοποθετώντας το κάτω από το μαξιλάρι της έβλεπε όνειρο το ταίρι της. Γινόταν μεγάλο γλέντι εκείνη την μέρα τότε. Όμως....Ας γυρίσουμε τους δείκτες μας στο σήμερα. Έθιμα εξαφανισμένα , τοπικές αρχ