Ένα χωριό , ένας Κλήδωνας και...ελπίδες!

Κυριακή 24 Ιουνίου.
Αν γυρίζαμε πίσω τους δείκτες θα βλέπαμε κοπέλες να ανυπομονούν να πάρουν το ριζικάρι τους , και νεαρούς να πηδούν πάνω απο τις φωτιές προσπαθώντας να εντυπωσιάσουν την κοπέλα που τους άρεσε.
Μουσικές παντού , άνθρωποι όλων των ηλικιών μαζεμένοι στην πλατεία παρακολουθούσαν την πραγματοποίηση του εθίμου.
Το προηγούμενο πρωί δύο ανύπαντρες Μαρίες , πήγαιναν σε ένα ανατολικό πηγάδι και γέμιζαν την στάμνα με νερό.
Με νερό και όνειρα για το ταίρι τους.
Πήγαιναν την στάμνα στην πλατεία , και η κάθε κοπέλα έβαζε ότι ήθελε μέσα με ένα σημάδι. Σφάλιζαν τον Κλήδωνα με ένα κόκκινο πανί , και τον άφηναν ένα βράδυ ολόκληρο σε μια ταράτσα , με σκοπό να διαβαστεί από την μοίρα.
Το επόμενο βράδυ μαζεύονταν σε μια πλατεία , έπαιρνε η κάθε κοπέλα ό,τι είχε ρίξει , και κατά το έθιμο τοποθετώντας το κάτω από το μαξιλάρι της έβλεπε όνειρο το ταίρι της.
Γινόταν μεγάλο γλέντι εκείνη την μέρα τότε.
Όμως....Ας γυρίσουμε τους δείκτες μας στο σήμερα.
Έθιμα εξαφανισμένα , τοπικές αρχές που αδιαφορούν , νοοτροπίες που καταπατούνται και διαστρεβλώνονται και νέοι που μεγαλώνουν χωρίς την παράδοση στην ζωή τους.
Έχω την τύχη , μέσα στην ατυχία μου να γεννηθώ αυτήν την εποχή , να έχω γεννηθεί σε έναν ευλογημένο τόπο. Σε έναν τόπο που οι παραδόσεις καλά κρατούν. Το έθιμο του Κλήδωνα είχε χαθεί. Όχι για πολύ όμως.
Στο χωριό μου τα παιδιά πήραμε την φράση "Τα παιδιά είναι το μέλλον" και την κάναμε τρόπο ζωής. Προσπαθούμε για το μέλλον μας , για τον τόπο που θέλαμε να βρούμε και δεν βρήκαμε και προσπαθούμε να τον ετοιμάσουμε όπως πρέπει για να υποδεχτεί τα παιδιά μας.
Να έρθουν σε έναν κόσμο καλύτερο.
Εσείς τον δικό μας κόσμο τον χαλάσατε , εμείς τον δικό τους όχι!